Μετά την ολοκλήρωση της ανασκαφικής έρευνας το 1971 και τη διαμόρφωση της πλατείας Ναυαρίνου από το Δήμο Θεσσαλονίκης οι εργασίες λόγω έλλειψης κονδυλίων δεν συνεχίσθηκαν. Οι μικρής κλίμακας στερεωτικές εργασίες που έγιναν στη δεκαετία του 1970 δεν ήταν επαρκείς, ώστε να αποτρέψουν τη διάβρωση και τη φθορά των ερειπίων, που οφείλονται σε διάφορους παράγοντες (φυσικούς, χημικούς, βιολογικούς), ο σπουδαιότερος από τους οποίους είναι το νερό. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την καταστροφή, ήδη από την αρχαιότητα, τμημάτων τοιχοποιιών, συντέλεσε στην απώλειά της μορφολογικής ενότητας των μνημείων, δυσχεραίνοντας έτσι, την ανάγνωσή τους από το ευρύ κοινό.
Διάγνωση του προβλήματος – Αιτίες φθορών
Οι διάφορες μορφές διάβρωσης των υλικών (παθολογία), κονιαμάτων, πλίνθων, λίθων και ο βαθμός καταστροφής που έχει συντελεσθεί, αποτυπώνονται με λεπτομέρεια, καθώς η καταγραφή και η αξιολόγηση τους, είναι απολύτως αναγκαία για την επιλογή των λύσεων σχετικά με την επιβράδυνση των φθορών. Το στάδιο αυτό της μελέτης συνοδεύεται από εργαστηριακές εξετάσεις και επιτόπιες έρευνες με μεθόδους μη καταστροφικές για τον προσδιορισμό της σύστασης και των μηχανικών χαρακτηριστικών των υλικών.
Τα κενά (lacunae)
Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα στην αποκατάσταση των μνημείων και των έργων τέχνης είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των κατεστραμμένων τμημάτων τους ή κενών, όπως ονομάζονται. Κενό (lacuna), σε ένα έργο τέχνης θεωρείται ένα τμήμα επιφάνειας σχετικά μεγάλων διαστάσεων, στο οποίο η μορφολογική ενότητα έχει διακοπεί ή οριστικά χαθεί. Στην περίπτωση των ψηφιδωτών, κενό θεωρείται η οποιαδήποτε απώλεια, μικρή ή μεγάλη, ψηφίδων, ενώ στην αρχιτεκτονική, η μερική η ολική καταστροφή επί μέρους στοιχείων ή τμημάτων του κτιρίου.
Οι επεμβάσεις του 1970
Το 1970 για την προστασία των ερειπίων έγιναν διάφορες επεμβάσεις που αφορούσαν στην ανάκτηση τοιχοποιιών, χωρίς την ταυτόχρονη οριοθέτηση των νέων τμημάτων τους, στο αρμολόγημα με ισχυρά τσιμεντοκονιάματα και στην κατάργηση οικοδομικών φάσεων για την αποκατάσταση της αρχικής μορφής.
