Το δάπεδο του χώρου Α, όπως διαπιστώθηκε κατά την ανασκαφή τού 1971 και μετά από τις εργασίες καθαρισμού που έγιναν το 2007, ήταν ψηφιδωτό, από το οποίο σώζονται μόνο κάποια τμήματα σε όχι καλή κατάσταση. Κατά την πρώτη ανασκαφική περίοδο, στο βορειοδυτικό τμήμα του χώρου, κάτω από τον πεζόδρομο της σημερινής οδού Δ. Γούναρη, βρέθηκαν δύο σπαράγματα, στα οποία απεικονίζονταν πολύχρωμο ζατρίκιο τετραγώνων και μία σειρά εφαπτόμενων οκταγώνων, το εσωτερικό των οποίων διαπερνούσε μαίανδρος. Το ψηφιδωτό χρονολογήθηκε από την Π. Ασημακοπούλου-Ατζακά στο α΄ τέταρτο του 4ου μ.Χ. αιώνα.
Κατά τη νεότερη ανασκαφική έρευνα ήρθαν στο φως και μερικά ακόμη τμήματα του ψηφιδωτού, τα περισσότερα των οποίων, μετά τη συντήρηση τους, επανατοποθετήθηκαν στην ίδια θέση. Ειδικότερα, κατά μήκος του βόρειου τοίχου του χώρου και σε επαφή με το κονίαμα της ορθομαρμάρωσης βρέθηκε η συνέχεια του ζατρικίου, και νοτιότερα ένα ακόμη σπάραγμα, στο οποίο απεικονίζεται σύνθεση οκταγωνικών και ορθογωνικών σχημάτων∙ τα σχήματα αυτά εφάπτονται εναλλάξ στις πλευρές ενός κεντρικού, μη κανονικού, οκτάγωνου, στο εσωτερικό του οποίου σχηματίζονται εξάγωνα, τα οποία πλαισιώνουν ένα κεντρικό τετράγωνο που κοσμείται με αλυσοειδή πλοχμό. Στο εσωτερικό των εξαγώνων, όπως φαίνεται από το σωζόμενο τμήμα, υπήρχαν μικρότερα ορθογωνικά και τετραγωνικά σχήματα. Το εσωτερικό των ορθογωνίων και των οκταγώνων που πλαισίωναν το κεντρικό οκτάγωνο κοσμούσε είτε τριταινιωτός πλοχμός, είτε διακοσμημένα εξάγωνα που πλαισιώνονταν από ορθογώνια.
Η γραφική αναπαράσταση του ψηφιδωτού πρoέκυψε από τη σύνθεση όλων των στοιχείων που βρέθηκαν στις διάφορες ανασκαφικές περιόδους.
