Οι τοίχοι των αιθουσών των λουτρών στην οικοδομική φάση που σώζονται σήμερα έφεραν στη βάση τους ορθομαρμάρωση, ενώ το άνω τμήμα τους ήταν διακοσμημένο με τοιχογραφίες. Η αναπαράσταση του σχεδίου της ορθομαρμάρωσης στον ανατολικό τοίχο της μεγάλης αίθουσας βασίστηκε στην αποτύπωση των μεταλλικών στηριγμάτων που σώζονται κατά χώραν και στα αποτυπώματα των πλακών στο κονίαμα.
Οι κόγχες του λουτήρα της μεγάλης αίθουσας θα έφεραν εντοίχια ψηφιδωτά, όπως διαπιστώθηκε από τα σπαράγματα που διασώζονται στην ανατολική κόγχη.
Τα δάπεδα των αιθουσών ήταν επιστρωμένα με μαρμάρινες πλάκες, κατάλοιπα των οποίων σώζονται στον προθάλαμο και στη μεγάλη αίθουσα. Το υπόστρωμα του δαπέδου της μεγάλης αίθουσας ήταν κατασκευασμένο από επάλληλες στρώσεις. Η κατώτερη από τις στρώσεις αυτές έχει πάχος 4εκ., αποτελείται από φυσικά αδρανή και λατύπες κατά τόπους, και εδράζεται πάνω σε επίχωση ύψους 0,70μ., που αποτελείται από χώμα, πέτρες, μάρμαρα και κεραμίδες. Ακολουθούν δύο στρώσεις πάχους 6εκ. και 8εκ., εκ των οποίων η πρώτη αποτελείται από ισχυρότατο ασβεστοκονίαμα και η δεύτερη από ασβεστοκονίαμα που περιέχει ως αδρανή υψηλό ποσοστό θρυμματισμένων κεραμικών. Η τελική επίστρωση ήταν με λευκές και έγχρωμες κροκαλοπαγείς πλάκες (breccia polichroma della Vitoria), πολλές από τις οποίες ήταν σε δεύτερη χρήση.
Κατά τις εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του δαπέδου το 2003, αποκαλύφθηκε τμήμα μαρμάρινης πλάκας, η οποία στην πίσω όψη της έφερε επιγραφή που απέδιδε τιμές στον Σιλβανόν Nεικόλαον ΙΙ, λαμπρότατον υπατικόν, ο οποίος κατά τον 3o μ.Χ. αι. είχε έδρα του τη Μακεδονία. Το ελλείπον τμήμα είχε βρεθεί κατά την ανασκαφή του κτίσματος το 1971. Από τη συγκόλληση των δύο θραυσμάτων διαπιστώθηκε ότι η πλάκα προερχόταν από τιμητικό βωμό που είχε ανεγερθεί στη Βέροια ή στη Θεσσαλονίκη από την πόλη της Βέροιας, προς τιμήν του ευεργέτη της Σιλβανού. Στην πρώτη περίπτωση, ο βωμός μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη για να χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό στην κατασκευή του Γαλεριανού Συγκροτήματος. Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι η Βέροια, κατά την ύστερη αρχαιότητα, ήταν διαμετακομιστικό κέντρο της εμπορίας μαρμάρου.
